Dat de situatie van de vele duizenden vluchtelingen in de Griekse kampen allesbehalve rooskleurig is, is een understatement van formaat: de kampen zitten meer dan overvol -tot twintig keer de voorziene capaciteit- en de levensomstandigheden zijn simpelweg mensonterend. Dat wordt allemaal mee mogelijk gemaakt door een Europa dat collectief de andere kant uit kijkt en dat het bij voorbeeld niet nodig vond aan die hele situatie zelfs maar twee woorden te besteden, toen einde juli een gigantisch pakket middelen verdeeld werd om de nasleep van de Covid-19 pandemie te bestrijden. Alsof die vluchtende mensen, die dat helemaal niet voor hun plezier doen, geen mensen zijn en alsof Covid-19 niet ook wild tekeer ging binnen die kampen.

De Noorse zangeres Marthe Valle bezocht, met de steun van haar Ministerie van Buitenlandse Zaken, twee keer het kamp van Moria op het eiland Lesbos en die bezoeken kwamen hard bij haar binnen. Zodanig hard zelfs, dat ze besloot een poging te ondernemen om haar steentje bij te dragen en het resultaat van die inspanningen is nu te beluisteren op deze CD. Daarvoor werkte ze samen met een aantal zangers en muzikanten van verschillende komaf, maar allen behept met dezelfde bezorgdheid: laten we een eind maken aan het cynische spelletje dat we aan het spelen zijn. We mogen niet langer mensen gebruiken als afschrikkingsmiddel om anderen ervan te weerhouden om zelf op de vlucht te gaan. Laten we ons eindelijk als mensen gaan gedragen, zoals we gedaan hebben na WO II, of tijdens de Balkanoorlogen of de dictaturen van Latijns-Amerika. Vandaar dus ook de titel van de plaat: elk kind is een profeet: het draagt de toekomst in zich en het is de taak van alle volwassenen om ervoor te zorgen dat het die toekomst ook werkelijk kan mee-maken.

Marthe Valle kon een beroep doen op de medewerking van een aantal Syrische én Noorse muzikanten, waaronder haar nieuwe landgenoot Manar Alhasemi, die samen met haar de melodieën componeerde, die gelinkt werden aan de poëzie van Adnan Alaoda. Valle vertaalde een aantal van die teksten en zo krijg je een Arabisch-Engelstalige plaat, waarop vier zangers -Marthe zelf, Haneen Ayoub, uit de Golan-hoogvlakte, Ronahi Mamo en Hussain Hajj uit Syrië, die ook de oud-partijen voor zijn rekening neemt.

Aan de muzikantenzijde, vinden we, naast Hajj en Alhasemi ook de Syriërs Hozan Osman (bouzouki) en percussionist Wissam Jamoul terug. Van Noorse kant, zijn er, naast Marthe Valle op toetsen, ook die hier wel vaker geprezen gitarist Knut Reiersrud, de al even alomtegenwoordige bassist Gjermund Silset en pianist Jens Kristian Rimau en in een productie van de onvermijdelijke Erik Hillestad -de baas van de Kirkelig Kulturverksted, die de plaat uitbrengt- maakten zij een plaat die, ondanks het feit dat er zoveel verschillende actoren met zoveel verschillende afkomsten en ondanks het feit dat op verschillende plaatsen en tijdstippen opgenomen werd, een verrassend coherente plaat. Je moet er de kleine lettertjes al voor nalezen om tot de vaststelling te komen dat niet alles in Oslo opgenomen werd, wat natuurlijk veel zegt over het vakmanschap van alle betrokkenen.

Platen als deze, zijn, in onze almaar cynischer wordende wereld, en zeker in Europa, van ontzettend groot belang: als we willen dat er iets van een toekomst overblijft voor de generaties die nog moeten geboren worden of het net zijn, dan zullen we onze ogen moeten openen en on gedrag aanpassen aan wat we te zien krijgen. Prachtige boodschap, in dit geval ook nog verpakt in prachtige muziek en dus onmisbaar!

(Dani Heyvaert)